10th International Inter University Scientific Meeting
Academy of Studenica
PERSPECTIVES IN MELANOMA MANAGEMENT
& NANOTECHNOLOGY IN BIOMEDICINE
Organizers: Institute of Oncology Sremska Kamenica; Union of Cancer Prevention
Societies of Vojvodina, Novi Sad; Clinic of Oncology, Nis; Institute for Oncology and Radiology of Serbia, Belgrade Center for Bioengineering, Faculty of Mechanical Engineering, University of Belgrade
President: Vladimir Baltic Vice-presidents: Zlata Janjic, Radan Dzodic, Borislava Nikolin; Djuro Koruga
ISSN 1450-708

Content
7 /2004
 
EVALUATION OF THE EFFICACY OF POSTOPERATIVE ADJUVANT THERAPY IN PATIENTS WITH HIGH-RISK SKIN MELANOMA
 Stanković J, Džodić R, Radulović S.
 Serbia and Montenegro
 
  ABSTRACT
Uvod.
Cilj rada je bio da se ustanovi:
1. Da li adjuvantna terapija Dakarbazinom utiče na preživljavanje bez bolesti kod melanoma kože visokog rizika.
2. Da li terapija Dakarbazinom utiče na vreme do ponovne pojave bolesti u odnosu na prognostičke faktore. Kao i da li intenzitet doze dakarbazina važan za dužinu prežzivljavanja bez bolesti.
Metodi.
Prospektivno-retrospektivnom studijom bilo je obuhvaćeno 207 bolesnika lečenih radikalnom disekcijom odgovarajućih limfnih područja u periodu od 1984-1999. godine. Bolesnici su dobili dakarbazin (DITIC) u dozi od 200mg/m2 dnevno u toku četiri dana svake četiri nedelje tokom 6 do 8 meseci kao adjuvantna terapija. Planirani intenzitet doze dakarbazina bio je 200 mg po metru kvadratnom nedeljno. Izračunato je da, zbog sniženja doze ili produženja doznog intervala uzrokovanog toksičnošću ili drugim faktorima, planirani intenzitet doze iznosio 164 mg po metru kvadratnom, što je bilo oko 80% od planiranog. Obzirom da je ova studija bila nerandomizovana tj. nije imala kontrolnu grupu, ukupan rezultat mogao je da se uporedi samo sa istorijskim kontrolama ili sa rezultatima u drugim istraživanjima.
Rezultati.
Dobili smo da je prosečno vreme do ponovne pojave bolesti za našu grupu bolesnika bilo je 39 meseci što odgovara rezultatima kod bolesnika koji posle radikalne hirurške intervencije nisu dobili nikakvu dodatnu terapiju. Dodatno smo analizirali dužinu vremena do ponovne pojave bolesti u odnosu na razne prognostičke faktore (s ciljem da se pronađu neke karakteristike bolesnika ili samog tumora koje bi ukazale da Dakarbazin kod njih ipak treba primenjivati). Uočene razlike u dužini preživljavanja do relapsa u odnosu na pol i starost (za muškarce mlađe od 45 godina i za muškarce stare 45 godina ili više, kao i za žene), bile su slične ranije poznatim stavovima, što znači da primena Dakarbazina nije ih značajnije poremetila. Medijana vremena preživljavanja bila je nešto duža za melanom kože ekstremiteta u odnosu na tumore glave, vrata i trupa. Nije bilo značajne razlike u dužini preživljavanja između pojedinih grupa bolesnika, koja se odnosila na debljinu melanoma kože. Bolesnici su bili staratifikovani prema novoj klasifikaciji debljine primarnog tumora. Ni prema ovako formiranim grupama nije se izdvajao Breslov podtip koji bi imao koristi od terapije Dakarbazinom. Analizirali smo takode dužinu vremena do relapsa prema kriterijumima Klarka, i ona je bila u saglasnosti sa dubinom prodiranja tumora u omotač kože i potkožnog masnog tkiva. Kada su se analizirale razlike u vremenu preživljavanja do relapsa prema histogenetskom tipu (histogenetski tip uključivao je superficijalni, nodularni i mešani oblik), DFS za superficijalni melanom, a najkraće za mešani oblik, ali razlika u preživljavanju nije bilo uprkos primeni Dakarbazina. Prema našim nalazima prosečno vreme do progresije bolesti bilo je najduže za bolesnike s jednom zahvaćenom limfnom žlezdom i bolesnika sa dve ili tri limfne žlezde zahvaćene metastazama melanoma kože. Takode, razlika u vremenu preživljavanja do relapsa bila je statistički značajna između dve grupe bolesnika bez ulceracije i grupe bolesnika sa ulceracijom manjom od 6 mm (p< 0,049). Analizirali smo dužinu preživljavanja u odnosu na broj mitoza i limfocitnu infiltraciju, mada je broj bolesnika u pojedinim podgrupama bio mali, rezultati su pokazali da Dakarbazin nije poremetio prognozu bolesnika, u odnosu na limfocitnu infiltraciju i prisutnost ulceracije primarnog tumora. Posmatrali smo i vreme do ponovne pojave bolesti u odnosu na intenzitet doze. Dužina vremena do relapsa je bila bolja u kontrolnoj grupi bez HT u odnosu na grupu bolesnika koji su primili DTIC. Razlika je bila statistički značajna i ukupno preživljavanje je bilo duže u kontrolnoj grupi, ali razlika nije bila statistički značajna. Naša analiza uticaja intenziteta doze je dodatni dokaz da Dakarbazin, ne samo što nema nikakvog uticaja na prirodni tok bolesti, vec može imati i neželjene efekte na DFS ako se primeni u punoj dozi.
Zaključci.
1. Primena dakarbazina u adjuvantnoj terapiji operabilnog melanoma kože ne produžava vreme do ponovne pojave bolesti, u poređenju sa istorijskim podacima iz literature za nelečene bolesnike.
2. Ni jedna podgrupa bolesnika, u odnosu na prognostčke faktore, nema značajniju korist od tetrapije dakarbazinom.
3. Ako se u adjuvantnoj terapiji dakarbazinom ostvari visoki intenzitet doze, dakarbazin smanjuje interval bez bolesti.
4. Dakarbazin nema nikakvog efekta na tok operabilnog melanoma kože-njegova primena može samo skratiti život bolesnika.
5. Jedina standardna terapija u lečenju bolesnika s melanomom kože je hirurgija. Svi ostali lekovi u adjuvantnom i sistemskom lečenju treba da budu ispitani kroz kliničke trajale.
© Academy of Studenica, 2004